در شیوع کنونی آبله میمون، می دانیم که افراد مبتلا به این بیماری عموماً تماس فیزیکی نزدیک و مداوم با سایر افراد آلوده به ویروس را توصیف می کنند؛ با این وجود، مطالعه ی سایر روش های انتقال احتمالی مانند انتقال از راه مایع منی در حال انجام است.
ویروس آبله میمون یک ویروس کاملاً متفاوت با ویروس هایی است که باعث COVID-19 یا سرخک می شوند. مشخص نیست که در هوا می ماند و طی مدت کوتاه، از فضای مشترک هوایی منتقل نمی شود. آبله میمون از طریق تماس مستقیم با مایعات بدن یا زخم روی بدن فردی که آبله میمون دارد، یا با تماس مستقیم با موادی که مایعات یا زخم های بدن را لمس کرده اند، مانند لباس یا ملحفه، پخش می شود. همچنین ممکن است از طریق ترشحات تنفسی زمانی که افراد تماس نزدیک و چهره به چهره دارند، پخش شود.
به نقل از سی دی سی مطالعات قبلی در مورد شیوع آبله میمون نشان می دهد که انتشار ویروس آبله میمون توسط ترشحات تنفسی غیر معمول به نظر می رسد. اکثر موارد گزارش شده ی آبله میمون ، حاکی از تماس نزدیک با یک فرد مبتلا به این عفونت است . در حالی که هنوز به طور قطع نمی توان گفت که تماس فیزیکی مستقیم در مقابل نقش ترشحات تنفسی چه نقشی دارد. با این همه، در مواردی که افراد مبتلا به آبله میمون با هواپیما سفر کرده اند، هیچ مورد شناخته شده ای از آبله میمون در افرادی که در اطراف آنها نشسته اند، حتی در پروازهای طولانی بین المللی گزارش نشده است.
تفاوت های مهمی بین انتقال از طریق هوا و انتقال از طریق ترشحات تنفسی وجود دارد؛ انتقال از طریق هوا زمانی اتفاق می‌افتد که ذرات کوچک ویروس در هوا معلق می‌شوند و می‌توانند برای مدتی در آنجا بمانند. این ذرات می توانند در جریان هوا پخش شوند یا حتی گاهی اوقات افرادی را که پس از خروج فرد آلوده وارد اتاق می شوند، آلوده کنند. در مقابل، آبله میمون ممکن است در قطراتی مانند بزاق یا ترشحات تنفسی که به سرعت از هوا عبور می کنند، یافت شود. انتقال آبله میمون از راه دور (مثلاً از طریق هوا) گزارش نشده است.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC ) در حال حاضر توصیه می کند که افراد مبتلا به آبله میمون در صورت احتمال تماس نزدیک و رو در رو، در صورتی که باید در خانه خود در ارتباط با دیگران باشند، از ماسک استفاده کنند. در یک محیط درمانی، یک بیمار مشکوک یا تایید شده به عفونت آبله میمون باید در یک اتاق تک نفره قرار گیرد. هم چنین، نیازی به تهویه ی هوا به صورت خاص وجود ندارد. هر روشی که احتمال انتشار ترشحات دهانی را دارد (مانند لوله گذاری و لوله برداری) باید در اتاق ایزوله انجام شود.
نمونه هایی که آبله میمون می تواند شیوع پیدا کند:
- مکالمات معمولی/ قدم زدن توسط فردی مبتلا به آبله میمون در یک فروشگاه مواد غذایی/ دست زدن به وسایلی مانند دستگیره در.
- زندگی در یک خانه و استفاده ی مشترک از یک تخت خواب/ اشتراک حوله یا لباس های شسته نشده
- ترشحات تنفسی از طریق ارتباطات چهره به چهره (نوعی که عمدتاً هنگام زندگی با شخصی یا مراقبت از فردی که آبله میمون دارد اتفاق می افتد).
با این کارها منتشر میشود :
تماس مستقیم پوست با ضایعات راش یا بثورات ایجاد شده. تماس جنسی / بوسیدن در حالی که فرد مبتلا شده است.
شاید با این کار منتقل شود :
تماس با مایعات منی یا واژن برای انتقال ابله میمونی هنوز در حال بررسی است .
انتقال با این روشها در حال مطالعه است:
تماس با افرادی که به آبله میمون مبتلا هستند اما هیچ علامتی ندارند (ما فکر می کنیم افراد دارای علائم، به احتمال زیاد با شیوع در ارتباط هستند، اما برخی از افراد ممکن است بیماری بسیار خفیفی داشته باشند و ندانند که آلوده هستند).
زهرا سادات خوشحالی مترجم و دانشجوی داروسازی از دانشگاه علوم پزشکی تهران